“These are all rare books,” kata saya kepada Fadwa Boustany dalam sesi temubual dengan beliau semasa rangka kerja di Kaherah pada tahun 2000. Saya sebagai wartawan dan penyelidik waktu itu. Kami membuat penggambaran dokumentari Salam Timur Tengah.
Saya terpegun melihat koleksi buku di pejabatnya sambil membelek sofa hitam di ruang tamu pejabatnya. Made in Malaysia tertera pada label di belakang sofanya.
“What are you looking for?” tanya beliau apabila melihat saya meninjau-ninjau sofa itu.
“Oh…I was just looking…your couch, made in Malaysia—my country,” jawab saya.
“Aaaah, yes…quite a lot of furniture in Egypt—imported from Malaysia. They are good.”
Isk…isk…bangga juga saya ketika itu, perabot Malaysia di Mesir! Rupa-rupanya Mesir merupakan satu daripada pengimport terbesar perabot Malaysia—baru saya tahu!
Janjitemu dengan Fadwa telah lama dibuat. Beliau mewarisi syarikat penerbitan Boustany daripada bapanya. Malahan usia syarikat Boustany sudah lebih seratus tahun.
Saya kagum melihat buku-buku antik di pejabatnya.
“We have many more, but we don’t keep them all here. They are at our main store. I’ll take you there.”
Dalam hawa musim sejuk, saya dan jurukamera menaiki kereta Fadwa, manakala krew yang lain mengekori dengan kenderaan lain.
Dalam perjalanan Fadwa bercerita, “They murdered my father.”
“Who?” saya bertanya.
“The government. Officers, police, they are untrustworthy. Corruption here in Egypt is like a disease … ” ujar Fadwa membuka pekung pentadbiran Mesir. Namun, itu bukanlah merupakan fokus subjek penggambaran kami. Off record! Dalam hati saya, ‘Eleh … kat Malaysia pun apa kurangnya!’
“Drivers in Cairo are unbelievable. They can’t stop honking their cars, can they?” saya cuba mengalih tajuk perbualan.
“Yes, very busy. If accident happens, they get out of the car and quarrel on street, they don’t care the long traffic jam behind them. You know how many population in Cairo?”
“How many?”
“In Cairo alone, there are twenty-four millions … ”
“Wow! That’s the total population of Malaysia … the whole country,” komen saya!
“So, you can see why Cairo is over crowded. Many poor citizens. Busy traffic. Corruption. Pollution … ”
Saya khusyuk mendengarnya. Sambung Fadwa lagi, “The population should be higher if it wasn't for the earthquake in 1992. Thousands of houses destroyed, hundreds’re dead …”
Ya, banyak yang diceritakan oleh Fadwa tentang hitam putih negaranya. Itu saya akui. Polusi: udara, bunyi, jangan dikenang! Sampah-sarap ada di mana-mana, hatta di atas bumbung apartmen sekalipun menjadi tapak pembuangan. Semuanya berpunca daripada penduduknya yang padat.
Namun, kerana Mesir merupakan bumi anbiya’, maka Allah masih mengekalkan keberkatannya. Makam-makam tempat bersemadinya alim ulama tidak kurang juga para Sahabat dan syuhada seperti Hassan al-Banna menjadikan bumi Mesir kaya dengan sejarah Islam. Kesan-kesan mukjizat para nabi, khasnya Musa a.s., masih dapat dilihat.
Setibanya kami di kedai buku Boustany, sekali lagi saya terpegun. Bukan kerana susun atur buku di raknya tak ubah seperti kita menyimpannya di dalam setor, tetapi terpegun dek kerana kebanyakan buku itu adalah lama, usang dan antik, yang sulit untuk kita peroleh di mana-mana melainkan di sesetengah khutub-khanah. Harganya tidak ternilai!
“Goodness! Where did you get all these books?” soal saya.
“From all over the world…from Europe, from America, from Canada, even from Asia. But I don’t know how to market them. I want to export my books. Perhaps you can help me … ”
“Alamak, Cikgu, macam mana ni? Minta tolong kita pulak. Cikgu jawablah,” kata saya dalam bahasa Melayu kepada CEO kami yang mesra dipanggil Cikgu (Cikgu Abu Hassan ialah director penggambaran dokumentari ini).
Saya meninggalkan Cikgu dengan Fadwa sambil meninjau rak-rak yang sarat dengan buku antik itu.
“They are worthless … ” kata saya, cuba mengalih perhatian dan menyelamatkan Cikgu.
Fadwa terkebil-kebil dan terkedu seketika sebelum menjawab, “Yes … yes … some of them are first editions. They are priceless.” Beliau menekankan perkataan ‘priceless’.
Giliran saya terkebil-kebil dan terkedu. Menyedari ketersasulan saya itu, saya menyengih pahit. “Ooops sorry. Priceless, that’s what I was going to say … ‘priceless’—the word I meant …”
Priceless dan worthless ialah dua perkataan yang berlawanan/bertentangan sama sekali. Satu bermaksud ‘tidak ternilai’ yang satu lagi ‘tidak bernilai’…dua konotasi berbeza!
Aduhai … begitulah manusia, punya kelemahan. Lebih-lebih lagi penguasaan bahasa Inggeris saya yang memang sudah sedia ‘lintang-pukang’ dengan grammar yang sentiasa tunggang terbalik! Ditambah pula stamina yang semakin lemah kerana kepenatan bertugas bermula seawal Subuh sehinggalah terkadang ke satu atau dua pagi setiap hari. Menjadikan bukan fizikal sahaja terkulai, tetapi mental juga lesu dan tidak mampu ‘alert’ sebagaimana lazimnya.
Begitu tabi’inya jika terlibat dalam pembikinan dokumentari…perlu disempurnakan tugas dalam tempoh dan kos yang telah diperuntukkan. Jadual padat perlu diikut dan kekadang kerana ia bersifat tentatif, setiap krew perlu sentiasa bersiap siaga untuk ke mana sahaja dan menemubual sesiapa sahaja. Paling saya tidak gemar jika Cikgu menyuruh interview VIP on the spot tanpa saya bersedia apa-apa! (tidak dicatat dalam jadual dan senarai tugas)… Sabar sajalah…!
Itu kenangan kunjungan kedua saya ke Mesir bersama krew penggambaran, mewakili RTM. Kali pertama pada tahun 1989 bersama keluarga selepas saya tamat STPM—tiga tahun sebelum berlakunya gempa bumi dahsyat di Mesir!
No comments:
Post a Comment